"Ibu, masa dulu, kat mana tempat ibu duduk masa mengaji..."Aiman bertanya
Susunan tempat duduk sekarang agak berubah. Kalau dulu, ada penghadang bagi memisahkan pelajar muqadam dan surat besar (al-Quran), sekarang tiada lagi penghadang itu..jadi memang sukar untuk saya bagitau mana tempat duduk saya yang sebenarnya kepada Aiman...
Sambil Aiman menyapu, saya menjenguk kubur di tepi masjid...
"Kat sini lar kubur onyang (moyang) Aiman"saya memberitahu...
"Nak pergi kubur onyang ibu"
"Nanti kita bagitau ayah dulu yer"
Suami saya masih lagi dalam proses memahamkan sambungan jumper.
Suami menyuruh saya hidupkan enjin kereta kami sementara beliau menekan minyak kereta ayah.
Dengan lafaz Bismillahirrahmanirrahim saya menghidupkan enjin...Alhamdulillah, enjin kereta kami dapat dihidupkan tanpa sebarang masalah. Suami saya memberitahu, perlu beberapa minit sebelum jumper ditanggalkan. Saya meminta izin untuk membawa anak-anak menziarahi kubur onyang mereka...
"Bila masuk kawasan kubur bagi salam kat mereka, cakap ; Assalamualaikum Ya Ahli Kubur"saya berpesan kepada Aiman. Aiman mengangguk dan melakukan apa yang saya pesan.
"Ini, batu yang kecil ni maknanya yang meninggal ni baby, Man, yang sebelah ni pula ibu dia"saya bagi info kat Aiman semasa dalam perjalanan ke kubur nenek saya....
Bila sampai di kubur saya dan Aiman bersama-sama membacakan Al-Fatihah.
"Ibu, boleh Aiman cabut pokok-pokok kat sini"
"Boleh, mana Aiman tahu waktu pergi kubur kena cabut rumput?"
"Aiman tengok dalam cerita Upin dan Ipin. Bila hari ibu, pergi kubur cabut pokok kat kubur"
"Oh, ye ker..patut lar Aiman tahu"
Bagus jugak pengaruh kartun Upin dan Ipin ni yer...memang favorite Aiman termasuk Aqilah yang kecil ni pun teruja bila tengok Upin dan Ipin...
No comments:
Post a Comment